Her sey bir macera! Hele de kar yagıyorsa...

Dun gece 1'i geciyordu ucagım Ankara'ya indiginde. Eve gelmem yatmam falan derken 2:30'da hala uyanıktım. Bir yandan da beni cok ozlemis olan melosh da beni uyandırıp durunca (kendisini sevmem icin) sabah 8'de saat caldıgında hayııırrr diye bagırmak istedim!

Gece zaten kar yagıyordu ve epey tutmustu. Eve gelirken kayan arabalar sovu yasamıstık Cinnah'ta falan. Sabah uyandıgımda kar yagmaya devam ediyordu ve ben aglamak istiyordum. Yarım saatte hazırlanıp taksi duragını aradım. Taksi yokmus. Sasırmadım. Ne yapacagım diye sorunca annemlere caddeye cık, ordan binersin dediler... İyi dedim, sarıldım sarmalandım, elimde semsiyem, ayagımda kar botları yollara koyuldum.

Siteden bir cıktım ki, taksi falan bulmaya imkan yok. Eeeh napalım diyip kırmızı ısıkta duran bir kapsinin kapısını actım. Nereye gidiyorsunuz diye sordum. Benim ofise yakın bir yerlere gidecekmis. Beni de bırakır mısınız diye sorunca tamam gelin dedi. Bir de hicbir sey olmamıs gibi ilk kendimi bıraktırdım :) Boylede yuzsuzumdur iste! Ofise bir geldim ki sadece 5 kisi var. Geleli 1 saat oldu ve daha 10 kisiyi gecmedik. Evi uzakta (cayyolu) olanlar daha evlerinden cıkamamıs. Yollar rezalet, millet kayıp dusuyor, arabalar kayıyor, her yer vıcık vıcık camur.. Bir de insanlar bana soruyor, aaaa ama kar cok guzeldir - niye sevmiyorsun? Ya ben kar yagdıgında hayatıma devam edebilmek icin kar ile savasmak zorunda kalıyorsam nesini seveyim karın!

Resim de cektim, yurudugum yolları gosteren, ama eklemesi sonra..